Antwerp Traitlon: wat een ervaring

Vorige zondag was het zover: de Antwerp Triatlon. Het doel dat ik mezelf had gesteld was deze uit doen en niet stayeren tijdens het fietsen, niet wandelen tijdens het lopen. Eitje.
Toen we 's morgens verzamelden met de supporters (Kristien met de kids, Dave en Lies) werd ik behoorlijk zenuwachtig. Had ik alles bij? Was ik wel goed voorbereid? Wist ik eigenlijk wel aan wat ik begon? Antwoorden waren ja, neen, neen. In die volgorde.

We reden naar Linkeroever voor de start, daar zag ik de meest knappe fietsen bij elkaar staan. Een CKT 258, een Ridley Noah of een Cervelo. Voor de mensen waar dit Chinees voor is: fietsjes van ongeveer 3500 a 6500€... per stuk. Daar stond ik met mijn decathlonfietsje van 400€. Och ja, ze gaan er toch niet 10 keer sneller mee rijden dan ik, nah. Mijn fiets klaargezet aan de start, in mijn wetsuit gekropen en toen werd het me wel duidelijk: ik ben die ene dikkerd waar men mee kan lachen. Wat waren die gasten afgetraind allemaal. Miljaar.

Vrouw en kinderen nog een zoen gegeven en naar de zwemstart gewandeld. Ik hield me speciaal op de achtergrond, zodat ik als laatste het water in moest. We hijsten ons in het water, startschot. Dit is het dan. Ik wilde beginnen met borstcrawl en toen panikeerde ik compleet. Ik vond mijn techniek niet, botste tegen andere aan, dan maar schoolslag. Na 3minuten opnieuw crawl geprobeerd; weer niets. Toen ik in het terugkomen mijn techniek eindelijk vond, merkte ik dat ik vooral afweek van parcours in plaats van rechtdoor te zwemmen. Na 25:39 kwam ik uit het water, 39 seconden trager dan ik hoopte, waarschijnlijk 5:39 trager dan ik zou kunnen mits wat oefeningen. De wissel verliep moeizaam, begon weg te draaien. Snel wat gel en drinken en na een wissel van 6:25 de fiets op.

Het parcours kende ik en het zag er redelijk goed uit, wel wat wind, maar dat kan geen kwaad. Na de konijnenpijp (waar ik snelheden van 55km/h opmat) ging het richting de cinema en dan naar mijn geliefde haven. De weg naar de cinema was zwaar, veel tegenwind, het kan dus wel kwaad. Toen ik de haven naderde begon het te regenen, maar echt te regenen met bakken. Na 45min was ik aan het keerpunt, net voorbij het werk. Daar realiseerde ik me dat ik de tijd van 1:30 wel zou halen, maar dat het knokken wordt. De verleiding om te stayeren was groot, maar ik heb kunnen weerstaan. Waarom deed ik dit nu weeral? Onderweg nog wat meer getrakteerd op wind en regen. Just great. Toen ik aan het stad aankwam, kon ik maar aan één ding denken; "lief, sta niet met die kinderen aan het parcours maar zit aub lekker warm in een café." Na 01:29:49 was mijn calvarietocht ten einde.

De wissel met de fiets verliep goed, ik was blij om droge sokken aan te trekken en droge schoenen. Toen ik omgekleed was na 5:25 zocht ik wanhopig de uitgang. Ondertussen was het weer gedaan met regenen en kwam zelfs de zon lachen. En toen hoorde ik "Kommaaaan e Van Goethem! Iemand moet de laatste zijn!" Daar stonden mijn supporters, Carmen en Nikolas hadden hen vervoegd. Nu was het lopen geblazen. 5:30/km zou een mooie pace zijn, ik had 6min/km verwacht. Na de eerste ronde stond er een spandoek: "Swim-Bike-Run: nog even en de mojito staat klaar". Je zou voor minder harder lopen. Op de grote markt stond ook mijn pa me op te wachten. Na 3u2min15sec was mijn eerste triatlon een feit.

Na het sporten hebben we ons nog eens stevig laten gaan; Duvel, fritten, hamburger. Jup feest moest het worden. Een paar uur later zou ik daar ferm spijt van krijgen. Heel de nacht misselijk geweest, naar mijn voeten gehad van de coach, terecht.

De dag erna: "en Timo, hoe was je weekend?" "oh, rustig, heb gisteren de kwart triatlon gedaan." en zo begon een dag vol vertellen hoe zwaar het wel was. Mijn collega's bekeken me vol verwondering aan. En ik, ik glunderde en was trots op mezelf. Ik heb een kwart triatlon succesvol, weliswaar als één van de laatste, beëindigd.