Waarom de Ironman?

Op deze moment, een druilige zomerdag in juni 2011 ben ik volop aan het revalideren en aan het dromen. Vooral dromen... Op 6 juni 2011 om 11u stond mijn leven even stil. Op de N19 te Kasterlee besloot een rode Prius niet de gele verkeerslijnen van de wegwerkzaamheden te volgen maar de witte verkeerslijnen enzo forntaal op mij in te rijden. Gevolgen waren niet te ernstig, maar wel ernstig genoeg om me een paar maanden thuis op de zetel te houden. Twee gebroken vingers, een wervel die gebroken is en knieschijf waar een scheur in zit.

Na vijf dagen ziekenhuis, mocht ik naar huis. Lopen kon ik vergeten tot het einde van 't jaar. Fietsen en wandelen, dat was het verdict. Fietsen ok, wandelen, ook nog maar niet lopen? En zwemmen dokter? Is dat een optie? "Als je dat graag doet". Nou die woorden had ze niet moeten gebruiken, want ineens kwam er een idee in me op! Wat als ik me nu eens zou toeleggen op het enige dat me ooit heeft tegengehouden om de triathlon te doen, nl zwemmen? Een kwestie van een nieuw doel te stellen, nu ik de Marathon van Antwerpen niet meer zal kunnen lopen in 2012.

Dus na rijp (uhum) wel overdacht (uhumuhm) beraad heb ik besloten me te focusen op het ultieme spel; de triathlon. Met een tweedelig doel; in 2012 de Ironman van Antwerpen en in 2013 de Ironman van Lanzarote.
Waarbij de planning met 1 jaar verschoven kan worden, afhankelijk van mijn herstel. De afstanden zijn voor Antwerpen: 1.9km zwemmen, 90km fietsen en 21.1km lopen. Voor Lanzarote is het andere koek, the real thing; 3.8km zwemmen, 180km fietsen en 42.2km lopen...

Na de eerste training liep het al terug fout. Onmiddellijk stoppen en rusten was het verdict van de huisarts. Ok ik was dan ook nog geen maand uit het ziekenhuis. Ze raadde me aan om toch te wachten tot september, schreef me wat kalmeerpillekes voor en zo geschiedde het dat ik voor een van de eerste keren in mijn leven mijn dokters advies opvolgde.

Tussen juli en september heb ik dan ook niet stil gezeten, boeken gaan huren, trainingsschema's opgezocht, materiaal bekeken. En aan het rekenen geweest, hoe snel moet ik zijn, waar wil ik in uitblinken? Ga ik mijn geld op het lopen zetten, wat het laatste onderdeel is? Of ga ik terug naar mijn oude liefde grijpen, het fietsen? Stilaan begreep ik ook dat ik beter mijn doelen aanpas. Ironman 2012 lijkt niet meer haalbaar, ik moet nog tot april start to runnen, hopelijk kan ik in mei wel de abdijentocht meelopen. Dus gingen we realistische doelen stellen. Ironman Antwerpen in 2013 en de Ironman in Lanzarote pas in 2018. Waarom dan pas? Dan ben ik 10 jaar gestopt met roken, lijkt me toch wel wat symbolisch of zoiets :-)

Het is en blijft een kwestie van dromen, denken, durven en doen.