23:37
pacificrunner
Het was het doel van het jaar. 1,9km zwemmen, daarna 90 kilometer fietsen om dan nog even een halve marathon te lopen. Exact 15 weken traininschema kwam er aan te pas. 15 weken begeleiding van coach Wim, mijn nieuwe held.
Vrijdag vertrokken we naar Luxemburg, we hadden daar een huisje gehuurd op een uurtje rijden van Remich. De supporters-crew bestond deze keer uit Kristien, mini- en microman, Carmen & Nikolas, Liesbeth en David. Het beloofde een fun weekend te worden. Vrijdag zat de sfeer er al goed in en werd er veel gelachen en gedronken (duh). Maar zaterdag verging het lachen me een beetje.
Zaterdag vertrokken we naar Remich voor het afhalen van de startnummer, racebriefing bij te wonen en daarna de bike check-in. Wat me onderweg overviel was paniek. Niet dat ik schrik had om de weg kwijt te raken of dat het te ver was? Het golvende landschap was een probleem. Ik was voor geen meter voorbereid op bergen, heuvels, whatever. Paniek omdat ik vreesde dat het zwemmen niet mijn probleem zou worden, maar het fietsen. I couldn't be more wrong.
Aangekomen in Remich, merkte je wat een machine die Ironman wel is. Perfecte organisatie, alles duidelijk aangegeven. Veel informatie, veel standjes met materiaal dat je misschien nog nodig zou kunnen hebben. Echt indrukwekkend. De racebriefing was een goede opfrissing van wat ik al wist, maar nu werd het syteem van de gele, rode en zwarte kaarten ook nog eens deftig uitgelegd. Shit just got serious. Nog even in Remich rondgehangen, fiets ingechecked en toen was het terug naar Hosingen.
Zondagmorgen, 05:00u: raceday. Het leek allemaal zo irreeel; ik die een Ironman ging meedoen. Toen ik boven kwam hingen er alvast spandoeken: "Swim like you escaped from Alcatraz, Bike like you just stole one and run like you just got caught by her husband". Mijn fans wisten wel hoe ze me moesten motiveren... en dat was nog maar een voorproefje. Rustig m'n ontbijt verorberd en om 06:00 naar Remich. Ik had sinds het ontbijt vooral een afspraak met mezelf, even in m'n eigen wereldje kruipen en hopen dat dit goed zou aflopen. Aangekomen in Remich naar m'n fiets, nog de laatste zaken controleren en in m'n wetsuit gekropen. Het is zover, ik weet waar ik aan begon, maar had geen idee waar het zou eindigen.
Aan de zwemstart werden we ingedeeld in waves, zijnde leeftijdsgroepen. Ik vertrok met de 4de groep, de zwarte badmutsen. Lies en David hadden zich al aan het water gezet op de plaats waar ik zou uitkomen, mocht ik niet verzuipen. De pro's startten om 08u05, toen galmde het voor de eerste keer door de speakers: 'wake me up' van Avicci. Ik zou het nummer nog een paar keer horen voor ik vertrok, maar de tekst zat er boenk op: "So wake me up when it's all over. When I'm wiser and I'm older. All this time I was finding myself. And I didn't know I was lost" En zo leek het ook: een droom waar ik uit moest ontwaken.
Om 08:35u begon mijn journey, mijn Ironman. Het zwemmen ging ronduit slecht, ik ging niet vooruit, het half-waypoint leek veel verder dan de 500 meter die men vooropstelde en ik vond m'n techniek voor geen meter. Tegen dat ik aan de keerboei was, was ik 28minuten bezig. Volgens het de info die we hadden gekregen, was ik nu amper 500meter ver. Ik zou dus uit de race worden gezet als ik niet onder het 1u15 uit het water zou raken. Ondertussen werd ik overzwommen door de volgende wave, demotivatie alom. Zou ik gewoon naar een boot zwemmen en opgeven? Daar had ik geen 350€ voor betaald! Hup bijten! En zo geschiedde het. De terugweg was ik op amper 15 minuten aan het startpunt. Toen zag ik de volgende draaiboei; die lag op nog geen 150m ver! Ze hadden het parcours dus nog last minute veranderd! Ik werd uit het water gehezen door een van de talrijke vulonteers en klokte af op 50minuten op 1.9km zwemmen. Ik zat maar 4min boven m'n geschatte tijd. Een high five aan Lies en David en een oerkreet waren op z'n plaats. Nu snel wisselen en het volgende deel afwerken, want ik moest en zou finishen.
Blijkbaar was ik zo snel gewisseld dat Lies en Dave geen tijd hadden om zich te verplaatsen om foto's te nemen. De helpende handen van de vrijwilligers en een goede adrenaline stoot zorgde waarschijnlijk voor dit succes. Ik ging mijn fiets op en vertrok als een gek, want de eerste 40km waren redelijk plat. En zo was het ook want na 44km zat ik aan een gemiddelde van 29.52km/h en ik was de eerste hele steile klim al voorbij. Wat nog belangrijker was, ik kon makkelijk nog een serieuze tand bijsteken. na 80km zat ik aan een gemiddelde van 30.57km/h en in de laaste 10km behaalde ik nog eventjes een gemiddelde van 32.57km/h. Hoewel ik vooral voorzichtig heb geweest, misschien wat te voorzichtig, was ik zeer tevreden van m'n fietsonderdeel. Onderweg werd ik in een afdaling (waarbij ik uit schrik zelfs niet durfde trappen of remmen) voorbijgestoken door een man met een Cervelo P5 (fiets van +/- 9000€). Ik reed op die moment 61.1km/h, met mijn decathlon fietsje van 400€. We gaan een redelijk scherpe bocht in en ik zie die man helemaal uit de bocht gaan en over de afvalt scheuren. Scheisse, zei ie. Gedaan met racen voor die Duitser en voor mij een waardevolle les voor de volgende 30km: niet alles geven.
Na het fietsen kwam m'n favoriete onderdeel: lopen. Vier lussen van 5km; eitje. Maar het fietsen had teveel energie van me gevraagd. Ik vertrok redelijk goed; 5:39 per km in de eerste 5 km. Ik zwaaide naar Dave en Lies die op het terras zaten, de volgende ronde ging iets trager, de verzuring begon in te treden: 6:03/km. David kwal even naast me lopen: half weg en de prognose is onder de 6u, niet verzwakken. Maar ik wist dat ronde 3 voor mij een hel zou worden. Afgezwakt naar 6:34/km wist ik dat de 6uur niet meer haalbaar was. Even moeten wandelen, maar dan zag ik Kristien en de jongens. Snel een kus gaan geven, terwijl er een "oooh" klonk en verder gelopen. Minder dan 6uur zat er niet in, maar langer dan 6u10min wou ik er nu ook weer niet over doen. En dus het laatste stukje nog even diep gegaan en alles eruit gehaald wat er nog enigszinds inzat.
Na 6 uur 7 minuten en 18 seconden stopte mijn eerste halve triathlon. Het was een prachtige ervaring, het was sterven, maar het was prachtig sterven. Carmen vroeg me na de finish of ik het nog eens zou doen. Ik zei haar; "deze week ni, agenda zit wat vol. Maar daarna waarschijnlijk wel." En nu lig ik hier, drie dagen later, nog steeds te genieten van een prachtige ervaring. Ik ga het absoluut nog doen, maar nu ga ik eerst nadenken of al dan niet een hele wil doen. 'Wake me up' speelde daarnet op de radio, ik kreeg instant kippenvel en tranen in m'n ogen. Dit is nog niet het einde heb ik de indruk.
Vrijdag vertrokken we naar Luxemburg, we hadden daar een huisje gehuurd op een uurtje rijden van Remich. De supporters-crew bestond deze keer uit Kristien, mini- en microman, Carmen & Nikolas, Liesbeth en David. Het beloofde een fun weekend te worden. Vrijdag zat de sfeer er al goed in en werd er veel gelachen en gedronken (duh). Maar zaterdag verging het lachen me een beetje.
Zaterdag vertrokken we naar Remich voor het afhalen van de startnummer, racebriefing bij te wonen en daarna de bike check-in. Wat me onderweg overviel was paniek. Niet dat ik schrik had om de weg kwijt te raken of dat het te ver was? Het golvende landschap was een probleem. Ik was voor geen meter voorbereid op bergen, heuvels, whatever. Paniek omdat ik vreesde dat het zwemmen niet mijn probleem zou worden, maar het fietsen. I couldn't be more wrong.
Aangekomen in Remich, merkte je wat een machine die Ironman wel is. Perfecte organisatie, alles duidelijk aangegeven. Veel informatie, veel standjes met materiaal dat je misschien nog nodig zou kunnen hebben. Echt indrukwekkend. De racebriefing was een goede opfrissing van wat ik al wist, maar nu werd het syteem van de gele, rode en zwarte kaarten ook nog eens deftig uitgelegd. Shit just got serious. Nog even in Remich rondgehangen, fiets ingechecked en toen was het terug naar Hosingen.
Zondagmorgen, 05:00u: raceday. Het leek allemaal zo irreeel; ik die een Ironman ging meedoen. Toen ik boven kwam hingen er alvast spandoeken: "Swim like you escaped from Alcatraz, Bike like you just stole one and run like you just got caught by her husband". Mijn fans wisten wel hoe ze me moesten motiveren... en dat was nog maar een voorproefje. Rustig m'n ontbijt verorberd en om 06:00 naar Remich. Ik had sinds het ontbijt vooral een afspraak met mezelf, even in m'n eigen wereldje kruipen en hopen dat dit goed zou aflopen. Aangekomen in Remich naar m'n fiets, nog de laatste zaken controleren en in m'n wetsuit gekropen. Het is zover, ik weet waar ik aan begon, maar had geen idee waar het zou eindigen.
Aan de zwemstart werden we ingedeeld in waves, zijnde leeftijdsgroepen. Ik vertrok met de 4de groep, de zwarte badmutsen. Lies en David hadden zich al aan het water gezet op de plaats waar ik zou uitkomen, mocht ik niet verzuipen. De pro's startten om 08u05, toen galmde het voor de eerste keer door de speakers: 'wake me up' van Avicci. Ik zou het nummer nog een paar keer horen voor ik vertrok, maar de tekst zat er boenk op: "So wake me up when it's all over. When I'm wiser and I'm older. All this time I was finding myself. And I didn't know I was lost" En zo leek het ook: een droom waar ik uit moest ontwaken.
Om 08:35u begon mijn journey, mijn Ironman. Het zwemmen ging ronduit slecht, ik ging niet vooruit, het half-waypoint leek veel verder dan de 500 meter die men vooropstelde en ik vond m'n techniek voor geen meter. Tegen dat ik aan de keerboei was, was ik 28minuten bezig. Volgens het de info die we hadden gekregen, was ik nu amper 500meter ver. Ik zou dus uit de race worden gezet als ik niet onder het 1u15 uit het water zou raken. Ondertussen werd ik overzwommen door de volgende wave, demotivatie alom. Zou ik gewoon naar een boot zwemmen en opgeven? Daar had ik geen 350€ voor betaald! Hup bijten! En zo geschiedde het. De terugweg was ik op amper 15 minuten aan het startpunt. Toen zag ik de volgende draaiboei; die lag op nog geen 150m ver! Ze hadden het parcours dus nog last minute veranderd! Ik werd uit het water gehezen door een van de talrijke vulonteers en klokte af op 50minuten op 1.9km zwemmen. Ik zat maar 4min boven m'n geschatte tijd. Een high five aan Lies en David en een oerkreet waren op z'n plaats. Nu snel wisselen en het volgende deel afwerken, want ik moest en zou finishen.
Blijkbaar was ik zo snel gewisseld dat Lies en Dave geen tijd hadden om zich te verplaatsen om foto's te nemen. De helpende handen van de vrijwilligers en een goede adrenaline stoot zorgde waarschijnlijk voor dit succes. Ik ging mijn fiets op en vertrok als een gek, want de eerste 40km waren redelijk plat. En zo was het ook want na 44km zat ik aan een gemiddelde van 29.52km/h en ik was de eerste hele steile klim al voorbij. Wat nog belangrijker was, ik kon makkelijk nog een serieuze tand bijsteken. na 80km zat ik aan een gemiddelde van 30.57km/h en in de laaste 10km behaalde ik nog eventjes een gemiddelde van 32.57km/h. Hoewel ik vooral voorzichtig heb geweest, misschien wat te voorzichtig, was ik zeer tevreden van m'n fietsonderdeel. Onderweg werd ik in een afdaling (waarbij ik uit schrik zelfs niet durfde trappen of remmen) voorbijgestoken door een man met een Cervelo P5 (fiets van +/- 9000€). Ik reed op die moment 61.1km/h, met mijn decathlon fietsje van 400€. We gaan een redelijk scherpe bocht in en ik zie die man helemaal uit de bocht gaan en over de afvalt scheuren. Scheisse, zei ie. Gedaan met racen voor die Duitser en voor mij een waardevolle les voor de volgende 30km: niet alles geven.
Na het fietsen kwam m'n favoriete onderdeel: lopen. Vier lussen van 5km; eitje. Maar het fietsen had teveel energie van me gevraagd. Ik vertrok redelijk goed; 5:39 per km in de eerste 5 km. Ik zwaaide naar Dave en Lies die op het terras zaten, de volgende ronde ging iets trager, de verzuring begon in te treden: 6:03/km. David kwal even naast me lopen: half weg en de prognose is onder de 6u, niet verzwakken. Maar ik wist dat ronde 3 voor mij een hel zou worden. Afgezwakt naar 6:34/km wist ik dat de 6uur niet meer haalbaar was. Even moeten wandelen, maar dan zag ik Kristien en de jongens. Snel een kus gaan geven, terwijl er een "oooh" klonk en verder gelopen. Minder dan 6uur zat er niet in, maar langer dan 6u10min wou ik er nu ook weer niet over doen. En dus het laatste stukje nog even diep gegaan en alles eruit gehaald wat er nog enigszinds inzat.
Na 6 uur 7 minuten en 18 seconden stopte mijn eerste halve triathlon. Het was een prachtige ervaring, het was sterven, maar het was prachtig sterven. Carmen vroeg me na de finish of ik het nog eens zou doen. Ik zei haar; "deze week ni, agenda zit wat vol. Maar daarna waarschijnlijk wel." En nu lig ik hier, drie dagen later, nog steeds te genieten van een prachtige ervaring. Ik ga het absoluut nog doen, maar nu ga ik eerst nadenken of al dan niet een hele wil doen. 'Wake me up' speelde daarnet op de radio, ik kreeg instant kippenvel en tranen in m'n ogen. Dit is nog niet het einde heb ik de indruk.
